کتاب مغازه جادویی ، کوشش یک جراح مغز و اعصاب برای کشف اسرار مغز و قلب - هوای اصفهان

به گزارش هوای اصفهان، پرفروش ترین کتاب نیویورک تایمز در خصوص چیز های خارق العاده ای است که وقتی از قدرت مغز و قلب استفاده می کنیم رخ می دهد.

جیم دوتی Jim Doty که در صحرای مرتفع کالیفرنیا در خانواده ای فقیر بزرگ شد، پدر و مادری الکلی داشت که به طور مزمن افسرده و ناتوان شده بودند. امروز او مدیر مرکز تحقیقات و آموزش ترحم و نوع دوستی (CCARE) در دانشگاه استنفورد است که دالایی لاما یکی از خیرین بنیانگذار آن است.

در برهه ای از زندگی او به بن بست رسیده بود و در پی یک انگشت شست پلاستیکی به یک مغازه جادویی سرگردان شد. در عوض او با روث، زنی آشنا شد که به او یک سری تمرین آموزش داد تا رنج خود را کاهش دهد و بزرگترین آرزو هایش را به چنگ آورد. آخرین مأموریت او این بود که قلبش را باز نگه دارد و این تکنیک ها را به دیگران آموزش دهد. او اولین نگاه خود را از رابطه منحصر به فرد بین مغز و قلب به او داد.

دوتی تمرین های روث را بسیار ارزشمند می داند و آنها را به صورت بالقوه منشا قدرت و ثروتی می داند که فقط او می توانست آن ها را به عنوان یک نوجوان دوازده ساله، سوار بر دوچرخه نارنجی Sting-Ray خود تصور کند. ا

خاطرات او در کتاب Into the Magic Shop به ما نشان می دهد که چگونه می توانیم با تغییر مغز و قلب خود، زندگی خود را اساساً تغییر دهیم.

مقدمه: چیز های زیبا

هنگام جدا شدن پوست سر از جمجمه، صدایی خاص به گوش می رسد. درست مانند جدا کردن یک تکه بزرگ ولکرو از منبع خودش. صدایی بلند و خشن و تا حدی ناراحت نماینده است. در دانشکده های پزشکی کلاسی وجود ندارد که صدا ها و بوی جراحی مغز را به شما بیاموزد. در حالی که کمبود چنین کلاسی در دانشکده ها کاملاً احساس می گردد و چه بهتر که وجود داشته باشد. آموزش برای سرو صدای سنگین مته، وقتی که استخوان را آره می نماید و سوراخ هایی را که مته ایجاد نموده، را در یک خط مستقیم برش می دهد و فضای اتاق عمل پر از بوی خاک آره تابستانی می گردد. صدای ناخواسته ای که جمجمه هنگام برداشته شدن از سخت شامه ایجاد می نماید و صدای قیچی که به آرامی عبور می نماید. هنگامی که مغز در معرض دید همگان قرار می گیرد، به وضوح می توان دید که با هر ضربان قلب، گویی با ریتم حرکت می نماید، طوری بنظر می رسد که صدای ناله اش، در اعتراض به برهنگی و آسیب پذیری اش و اینکه راز های آن در زیر نور های خشن اتاق عمل نمایان شده، بلند شده است.

پسرک در لباس بیمارستان کوچکتر از مقدار واقعی خود به نظر می رسد و در حالی که منتظر است تا وارد اتاق عمل جراحی گردد، تقریباً داخل تخت فرو رفته است. - مامی من برای من دعا کرد. مطمئنم برای تو هم دعا می کنه. صدای نفس نفس زدن مادر پسرک را با صدای سنگین می شنوم و می دانم که او تمام نیروی خودش را جمع می نماید که در نظر پسرش قوی بماند. دستم را لای مو های بلند و خرمایی اش می کشم.

- می خواهی دوباره برایت توضیح بدهم که امروز چه اتفاقی می افتد قهرمان، یا آماده ای؟

خیلی دوست داشت وقتی که او را قهرمان و یا رفیق صدا می زدم.

- آره می دونم قراره من بخوابم و تو اون چیز زشت را از سرم در بیاری تا دیگر سردرد نگیرم. بعدش مامان و مامی را می بینم.

در واقع اون چیز زشت، یک مدولوبلاستوما، شایع ترین تومور بدخیم مغزی در بچه ها است و در حفره خلفی زیر جمجمه قرار گرفته است. بیان مدولوبلاستوما برای بزرگسالان هم آسان نیست، چه برسد برای یک کودک چهارساله، هرچقدر هم که باهوش باشد. در واقع راست می گفت تومور های مغزی بچه ها چیز های زشتی هستند، پس یه جورایی من با این لفظ موافقم. آن ها مهاجم هایی بد قیافه هستند که تقارن حساس مغز را به هم میریزند. آن ها از میان دو لوب مخچه رشد می نمایند و در نهایت نه تنها مخچه بلکه ساقه مغز را نیز فشرده می نمایند تا در آخر راه هایی که به مایع در مغز اجازه گردش می دهد را مسدود نمایند.

مغز یکی از زیباترین چیز هایی است که تا به حال دیده ام، و کشف اسرار آن و دست یافتن راه هایی برای درمان آن، امتیازی است که آن بدیهی تلقی ننموده ام.

…

لنکستر، کالیفرنیا، 1968 روزی که فهمیدم انگشت شستم نیست، مانند روز های دیگر تابستان قبل از شروع کلاس هشتم شروع شد. روز هایم را با دوچرخه سواری در شهر سپری می گذراندم، حتی اگر گاهی اوقات آنقدر داغ بود که فلز روی دسته دوچرخه ام مانند یک اجاق گاز بود. من همواره می توانستم غبار را در دهانم مزه مزه کنم. شن و علف های هرز مانند برس 4 خرگوش و کاکتوس هایی که برای زنده ماندن با خورشید و گرمای صحرا می جنگیدند.

خانواده ام بی بضاعت بودند و من پول کمی داشتم و اغلب گرسنه بودم. نمی خواستم گرسنه باشم فقیر بودن را دوست نداشتم. بالاترین معروفیت شهرمان لنکستر برای این بود که چاک پیگر دیوار صوتی را در پایگاه نیروی هوایی ادواردز شکسته بود. حدود بیست سال قبل تمام روز هواپیما ها بر فراز شهر پرواز می کردند، خلبانان را آموزش می دادند و هواپیما ها را آزمایش می کردند. به این فکر می کردم که اگر به جای چاک پیگر بودم و با پرواز بل ایکس- 55 در ارتفاع یک ماخ پرواز می کردم و کاری انجام می دادم که هیچ انسانی تا به حال انجام نداده بود، چه حسی خواهم داشت.

از آن فاصله، لنکستر چقدر کوچک و متروک به نظر می رسید آنهم برای منی که وقتی با دوچرخه ام رکاب می زدم پایم فقط سی سانتیمتر از زمین بلند می شد. آن روز صبح متوجه گم شدن انگشت شستم شده بودم. من یک جعبه چوبی زیر تختم نگه داشتم که تمام دارایی های ارزشمندم را داشت. دفترچه کوچکی که خط خطی های من، چند شعر مخفیانه، و حقایق دیوانه وار تصادفی را که یاد گرفته بودم در خود جای می داد. مثل اینکه هر روز بیست بانک در جهان دزدیده می گردد، حلزون ها می توانند سه سال بخوابند، و دادن سیگار به یک می مون در ایندیانا غیرقانونی است.

جعبه بعلاوه یک کپی فرسوده از دیل کارنگی به نام چگونه دوست بیابیم و در مردم نفوذ پیدا کنیم.

علاوه بر کتاب، جعبه چوبی من تمام ترفند های جادویی من را نیز داشت یک بسته کارت علامت گذاری شده، چند سکه تقلبی که می توانستم آن ها را از نیکل به سکه سربی تبدیل کنم، و با ارزش ترین دارایی من: یک سر انگشت شست پلاستیکی که می توانست یک روسری ابریشمی یا یک سیگار را پنهان کند. آن کتاب و ترفند های جادویی من برای من بسیار مهم بودند چون هدایایی از طرف پدرم بود.

ساعت ها و ساعت ها را صرف تمرین با آن نوک انگشت شست نموده بودم. یاد بگیرم چگونه دستانم را بگیرم تا تعیین نباشد و چگونه روسری یا سیگار را به آرامی داخل آن فرو کنم تا به نظر به شکل جادویی ناپدید گردد. من توانستم دوستانم و همسایه هایمان را در مجتمع آپارتمانی گول بزنم. اما امروز انگشت شست گم شده بود. رفته بود. از بین رفت. و من زیاد از این موضوع خرسند نبودم.

زنی مسن تر با مو های قهوه ای موج دار در حال خواندن کتابی با جلد کاغذی بود و عینکش در انتهای بینی اش قرار داشت. لبخندی زد، همچنان به کتابش نگاه می کرد، و بعد عینکش را برداشت و سرش را بلند کرد و مستقیم به چشمان من خیره شد، طوری که هیچ بزرگسالی پیش از این، آنگونه به من نگاه ننموده بود. گفت: من روث هستم. اسمت چیه؟ لبخندش آنقدر بزرگ و چشمانش آنقدر قهوه ای و مهربان بود که نمی توانستم لبخندی به او نزنم و دندان کجی ام را کاملاً فراموش کردم. | گفتم: من جیم هستم. تا آن لحظه من را باب صدا می کردند. نام میانی من رابرت است. نمی توانم به خاطر بیاورم که چرا مرا باب صدا کردند. اما به هر دلیلی، وقتی او پرسید، من پاسخ دادم: جیم. و این نامی بود که من تا آخر عمر با همراه است. خب، جیم. خیلی خرسندم که وارد شدی. نمی دونستم چی بگم و اون فقط به چشمام خیره شد. بالاخره آهی کشید، اما این بیشتر یک آه شاد بود تا یک آه غمگین. چه کاری می توانم برای یاری به شما انجام دهم؟ یک لحظه فکرم خالی شد. نمی توانستم به خاطر بیاورم که چرا به این فروشگاه آمده ام و همان حسی را داشتم که وقتی خیلی به پشتی تکیه داده و قبل از اینکه بیوفتی، ناگهان به خودت بیای. او آرام منتظر ماند و لبخند زنان نگاهم کرد، تا من کلماتی را برای جواب دادن یافتم. گفتم: آ ها شستم!

متعجب پرسید: شستت؟

- نوک انگشت شست پلاستیکی ام را گم کردم. موجود دارین؟

بی تفاوت نگاهم کرد و یک جور هایی شانه هایش را بالا انداخت که انگار درباره خواسته من هیچ نظری نداشت.

- اون شست پلاستیکی را برای جادو استفاده می کنم این نوع ترفند جادوییه.

او گفت: می خوام یک راز کوچیک را بهت بگم! راستش من چیزی راجع به جادو نمی دانم! با تعجب نگاهی به آن همه وسایل و ترفند های مختلف که مخصوص جادو بود انداختم و به اطراف نگاه کردم. متوجه تعجب من شد و ادامه داد: در حقیقت این فروشگاه متعلق به پسرمه، که الان برای کاری بیرون رفته. من منتظرش مانده ام تا برگردد. متأسفم پسرم چیزی در خصوص شعبده بازی با نوک انگشت شست پلاستیکی نمی دانم.

…آیا می دونی چرا این حقه تو روی تماشاچیان جواب می دهد؟ به نظرت چرا این ترفند روی مردم اثر می گذارد و آن ها تو را باور می نمایند؟

- حدس می زنم بخاطر مهارت بالای شعبده باز باشد. او چنان خوب و سریع انجام می دهد که مردم را گول می زند. آن ها تردستی او را نمی بینند. وقتی داری نمایش می دهی باید بتوانی حواس مردم را پرت کنی!

- من فکر می کنم این ترفند جادویی کار می نماید، زیرا مردم فقط آنچه را که فکر می نمایند وجود دارد، می بینند نه آنچه که وجود دارد و واقعاً هست. این ترفند نوک انگشت شست کار می نماید زیرا فکر، یک چیز خنده دار است. آنچه را که انتظار دارد ببیند را می بیند. انتظار دارد یک انگشت شست واقعی ببیند، پس این همان چیزی است که می بیند. هرچند که مغز، حسابی کار کند، ولی در این باره بسیار تنبل است. درسته، این حقه کار می نماید، چون همانطور که گفتی، مردم به راحتی حواسشان پرت می گردد. اما با حرکات دست شعبده باز نیست که حواسشان پرت می گردد. بیشتر آدم هایی که در حال تماشای یک نمایش جادویی هستند، صرفاً برای تماشای نمایش جادویی حاضر نشدند. آن ها از کاری که دیروز انجام داده اند پشیمان هستند یا نگران چیزی هستند که ممکن است فردا اتفاق بیفتد، بنابراین برای تماشا خودنمایش جادویی حاضر نشدند، پس چگونه می توانند انگشت شست پلاستیکی را ببینند؟

اصلاً نفهمیدم چه می گوید و منظورش از این حرف ها چیست، اما سرم را تکان دادم.

… روث دست هایش را به هم زدو گفت: ازت خیلی خوشم اومده جیم! - ممنونم شما به من لطف داری! از شنیدن این حرفش حس خوبی بهم دست داد. - قراره که من شش هفته در این شهر بمانم، اما اگر دوست داشتی در مدت اقامتم در این شهر، هر روز به تماشا من بیا، تا بهت جادو یاد می دم. … آنچه که به شما آموزش خواهم داد، زندگی شما را دگرگون خواهد نمود.

نمی دونستم به او چه پاسخی باید بدهم. هیچ کس تا به حال من را اینگونه خاص ندیده بود. و می دانستم که اگر روث حقیقت را در خصوص خانواده ام و شخصیت من بداند، فکر نمی نماید که من خاص هستم. نمی دانستم باور می کنم که او می تواند به من بیاموزد که همه چیز را ظاهر کنم یا نه، اما می خواستم مثل امروز با او صحبت های بیشتری داشته باشم. بودن در کنار او باعث شد از درون احساس خوبی داشته باشم. احساسی شادتر.

از اینکه اینگونه کسی من را دوست داشته باشد خوشم می آمد. اما به هر حال او یک غریبه بود و خوب می دانستم حس یک غریبه به دوست داشتن من عجیب است. به نظر می رسید که می تواند مادربزرگ هر کسی باشد، به جز چیزی که در چشمانش می دیدم. چشمانش راز و رمزپرماجرایی را نوید می داد. هیچ ماجراجویی دیگری در این تابستان در انتظار من نبود، و اینجا بود که این زن به من پیشنهاد داد چیزی را به من یاد بدهد که می تواند زندگی من را تغییر دهد. اوه خدای من! چقدر عجیب. آیا او می توانست یا نه، من نمی دانستم، اما چیزی که می دانستم این بود که چیزی برای از دست دادن نداشتم. احساس امید می کردم، چیزی که پیش از این زیاد آن را حس ننموده بودم.

-نظرت چیه جیم؟ آیا آماده ای تا جادوی واقعی را به تو بیاموزم؟

و با همین سؤال ساده تمام راستا زندگی من و هر آنچه که سرنوشت پیش از این برایم در نظر گرفته بود تغییر کرد.